KÖYDE BİR SONBAHAR

Kuruyan dallar,dökülen yapraklar;mevsim sonbahar...

Köy yolunda sonbahar

         Hem mevsim sonbaharını hem de hayatının

sonbaharını yaşayan köy

At ve kedisi ile köy yokuşu

İnsanına hasret kalmış taş yokuşlar...

Kimler geldi kimler geçti ; yarısı yok bu taşevde kimbilir...

Taş ve teneke ev; penceresinde ayva ,

nar hevenkleriyle kışa hazır...

Sonbaharın olmazsa olması çınarı  ;

sonbahar en çok ona yakışır...

Köy mezarlığı;konukları  derin uykuda ...Düşen yapraklar sarmış,sarmalamış...

                        Düşen her yaprak neleri neleri hatırlatır...

        Gençlik yıllarımız hep bahar hızıyla geçti. Adı ister ilk ister sonbahar olsun;yeter ki bahar olsun dercesine. Her sonbahar gelişinde çocukluk ve gençlik yıllarımda sonbaharı nasıl geçirdiğim gelir aklıma...Sararan yapraklar,sonra düşen yapraklar sonbahar böyle gelirmiş farkına varamazdık belki de .

       İlkokul öğretmenimiz "çocuklar! yaprak kolleksiyornu yapacağız,yaprak getirin." Mevsim şerdini önümüze koyar tek tek söyletirdi: İlkbahar, yaz, sonbahar ,kış. Dergi ve kitaplarımızda "sonbahar" üniteleri olurdu. Bol resimlerle sonbahar anlatılırdı :Caddede sonbahar, evde sonbahar bahçede sonbahar ,köyde sonbahar gibi...Evde sonbahar resimlerine bakmayı çok severdim; odun, kömür taşıyan babaya çocuklar yardım eder .Mutfakta anne reçel kaynatır, turşu kurardı. Türkçe kitaplarımızda  sonbahar ;köyde bağ bozumu,pekmez kaynatma,bulgur yapma,değirmende un öğütme gibi konularda öykülerle anlatılırdı. Sait Faik'in " Karanfiller ve Domates suyu" öyküsü nasıl unutulur.. Müzik dersinde"kestane gürgen palamut ,altı yastık üstü bulut"sözleriyle başlayan sonbahar şarkımızı hiç unutamam. Resim dersimizin konusu sonbahar;hemen bir ev yanına bir ağaç çiziverirdik. Yaprakları hep sarı olurdu; sonbaharı sadece sarı renk bilirdik. Sonbaharda pazar resmi yapmak çok hoşumuza giderdi; ayvalar, narlar hemen göze çarpardı yaptığımız resimde...

       Lise yıllarımızda bir başkadır sonbahar. Edebiyat öğretmenimiz divan edebiyatındn bir şiir okur; dinlerken düşen yaprağın ,esen yelin sesini duyardık sanki. Kulağımız öğretmende ,gözlerimiz pencereden görebildiğimiz salınarak yere düşen çınar yaprağında olurdu. Başımızda kavak yelleri esmeye başlamış demekki...Kompozisyon  dersinde illaki sonbahar tasviri yazmamız istenirdi. Yazamazdım ben öğretmenin istediği gibi. Pencereden çınar yapraklarını dalgın dalgın seyretmekle olmuyordu...

       Derken ilk gençlik yılları geçivermiş mevsimler mevsimleri kovalamış olamamışız farkında...Ta ki yaş otuzbeş oluncaya kadar. Cahit Sıtkı''dan mı aklımıza geldi nedir. Yolun yarısını devirdiğimizden mi...Sonbaharın farkına varmaya başladık. Ben foğoğraflarda görüntülediğim köy yolu yakınıdan ilçeme, okuluma gelip giderken farkına vardım. Onbeş km uzaklıkta sekiz yüz metre yükseklikteki ilçeye tırmanırken doğanın değişimine tanık oldum; uyanışına ve soluşuna...En çok da sonbaharına sevdim sarıdan kırmızıya ,turuncudan kahverengiye dönüşen yaparaklara bakarak. O zaman söylemişimdir; şimdi şair olmak, ressam olmak vardı diye...Seviyorum sonbaharı ömrümün sonbaharı olsa da, kışına yaklaşsa da...

Arzu Sarıyer